Το Κρεβάτι της Ιοκάστης

Θέλω ν’ αγγίξω την τελευταία λευκή τούφα σου

Να την κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου
Να γίνει στάχτη
Ωχρή που τη φυσάς και γίνεται χιόνι στο πάτωμα

Νερό στη βρύση

Σκιά στον τοίχο

Από ανθρώπους δυο

Ματιά τυφλού θολό γαλάζιο

Θάλασσας παγωμένης, ανέραστης εδώ και χρόνια

Πίσω απ’ τις ρυτίδες που κρύβουν τον ήλιο
Τον ήλιο που ‘βγαινε απ’ τ’ ανατολικά
Πιο ανατολικά, νότια, κι άλλο νότια
Μέχρι που η κατάρα της ερήμου να σώσει το γένος
Για να το σκοτώσει ανθρώπου χέρι
Λαμπρό χέρι, θερμό, χαραγμένο προσεχτικά σαν με σουγιά
Στο σταρένιο δέρμα
Δέρμα θεού, αθάνατο, σε πέτρα δεμένο
Σμιλεμένη εντολή αμαρτίας
Σε κρεβάτι νυφικό.