Το Κρεβάτι της Ιοκάστης

Θέλω ν’ αγγίξω την τελευταία λευκή τούφα σου

Να την κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου
Να γίνει στάχτη
Ωχρή που τη φυσάς και γίνεται χιόνι στο πάτωμα

Νερό στη βρύση

Σκιά στον τοίχο

Από ανθρώπους δυο

Ματιά τυφλού θολό γαλάζιο

Θάλασσας παγωμένης, ανέραστης εδώ και χρόνια

Πίσω απ’ τις ρυτίδες που κρύβουν τον ήλιο
Τον ήλιο που ‘βγαινε απ’ τ’ ανατολικά
Πιο ανατολικά, νότια, κι άλλο νότια
Μέχρι που η κατάρα της ερήμου να σώσει το γένος
Για να το σκοτώσει ανθρώπου χέρι
Λαμπρό χέρι, θερμό, χαραγμένο προσεχτικά σαν με σουγιά
Στο σταρένιο δέρμα
Δέρμα θεού, αθάνατο, σε πέτρα δεμένο
Σμιλεμένη εντολή αμαρτίας
Σε κρεβάτι νυφικό.

Οδοφράγματα ΙΙ

                                

                           στον  Theodor

Πολλαπλασιάζουμε ανάσες

τετραγωνίζοντας αριθμούς
σε δούρειους κύκλους

Κανένα κενό μεγαλύτερο της πατρίδας

Παραστάτες σε επετείους καλικαντζάρων
Ασθμαίνουμε στους πάγους των καρδιακών μας επεισοδίων

Μουδιάζεις πίσω από το σκοτάδι του χειμώνα
που αναμετρά το μπόι του
με το πάθος σκιερών αυλών

Άταχτα όνειρα

σε λευκούς τοίχους

Θα σκύβουμε νωχελικά
στον παλιό δειλό σας κόσμο

κι όπως πάντα

θα γευόμαστε το φόβο
στα οδοφράγματα
της παρθενικής μας ραφής.

ευτυχισμένες μέρες, ω!

Θα μπω σε μια γούρνα με άμμο
παρέα με τα μπιχλιμπίδια μου.

θα μιλώ σε πρόσωπα που δε φαίνονται
και δε θα φαίνομαι κι εγώ.
εκεί δε θα μ' αγαπά κανείς
και κανείς δε θα με αφήνει.